Er bestaat in het Nederlandse wielrennen een merkwaardig fenomeen: een koers die groter voelt dan hij eigenlijk is. De Ster van Zwolle, een vlakke criterium in Overijssel, heeft geen bergen, geen eeuwenoude traditie, en geen internationale sterren die er hun ziel voor verkopen. Toch, ergens tussen het gekletter van bidons en het geschreeuw van lokale supporters, broeit er iets. Niet de spanning van een monument, maar de intimiteit van een wedstrijd die weet wat hij is—en daar trots op is.
Het DNA van een Criterium: Waarom Zwolle Anders Is
De Ronde van Vlaanderen heeft zijn kasseien, Parijs-Roubaix zijn hellewegen, en de Ster van Zwolle? Die heeft een rotonde. En een winkelstraat. En een paar verkeersdrempels die net genoeg zijn om renners lichtelijk te irriteren. Dit is geen koers voor epische verhalen, maar voor kleine overwinningen—letterlijk. Want wat hier telt, is niet de mythevorming, maar de pure, onversneden drang om voor een uitgelopen publiek te knokken.
De charmante beperkingen van het parcours—korte rondjes, scherpe bochten, een finish die meer tactiek dan kracht vereist—maken het tot een schaakspel op wielen. Jong talent probeert hier te laten zien dat ze meer kunnen dan alleen volgen. Oude rotten gebruiken het als opwarmer voor grotere doelen. En tussendoor zit Zwolle zelf, een stad die voor één dag denkt dat het Milaan is.
2025: Een Editie Tussen Traditie en Verandering
Dit jaar voelt anders. Niet omdat de koersudden plotseling heuvels hebben gekregen, maar omdat er iets in de lucht hangt. Een generatie jonge Nederlandse renners—doorgegroeid uit dezelfde jeugdploegen die ooit Mathieu van der Poel voedden—wil bewijzen dat ze klaar zijn. Intussen kijken oude garde-renners naar de Ster van Zwolle als een van de laatste plekken waar wielrennen nog voelt zoals het was: een beetje rommelig, een beetje onvoorspelbaar, en helemaal van het volk.
De favorieten?
- Het Jonge Geweld: Een handjevol U23-renners voor wie dit het eerste echte podiumkansje is. Ze zullen aanvallen alsof hun carrière ervan afhangt—omdat dat ook zo is.
- De Doorgewinterde Knokkers: Mannen die weten dat ze geen Tour de France meer winnen, maar hier, tussen het Zwolse publiek, nog één keer held kunnen zijn.
- De Wilde Kaarten: Regionale coureurs die niets te verliezen hebben en alles geven voor een foto in de voorste groep.
Het wordt geen strijd om wie de sterkste is, maar om wie het slimst is. Wie durft te wachten? Wie gokt op een late ontsnapping? En wie vergeet dat je in een criterium nooit mag denken dat het voorbij is?
Het Publiek: De Stille Medespeler
In andere landen staan fans op bergen. In Zwolle staan ze voor cafés, met een biertje in de ene hand en een smartphone in de andere. Ze juichen niet alleen voor de winnaar, maar voor iedereen die ook maar een seconde aan de kop rijdt. Hier geen geschreeuw over doping of transfers—alleen maar het simpele genoegen van snelheid en spanning.
En dan is er nog die ene man—elke stad heeft er wel één—die al twintig jaar op exact dezelfde plek staat, met dezelfde vlag, en precies weet wanneer hij moet roepen: “Nog een ronde, jongens!”
Waarom Dit Blijft Plakken
De Ster van Zwolle is geen klassieker, geen wereldbekerwedstrijd, en zeker geen etappe in een grote ronde. Maar het is wel iets wat veel van die grotere koersen niet meer hebben: echtheid. Geen televisiecamera’s die elk moment uitvergroten, geen influencers die zich in de weg staan voor een selfie—gewoon wielrennen, puur en hard.
Misschien is dat wel het geheim. In een tijd waarin sport steeds vaker om entertainment draait, is Zwolle een herinnering dat het soms genoeg is om gewoon een groep renners te zien knokken voor de lol van het knokken.
Slotgedachte:
De winnaar van de Ster van Zwolle 2025 krijgt een bloemetje, een cheque, en misschien een kort interview in de regionale krant. Maar wat hij écht wint, is iets wat je niet kunt meten: het besef dat hij, voor even, deel uitmaakte van iets echts. En in het moderne wielrennen is dat steeds zeldzamer.